Аллаһа бәндәлик вә ибадәт бәшәрин ән бөјүк фитри еһтијаҹынын тәминатчысыдыр вә инсанын инкишафы, камиллији бу бәндәликләрин сајәсиндә мүјәссәр олур. Инсан бу бәндәликлә камала әл тапыр вә мәләкләрдән өнә кечәрәк јер үзүндә Аллаһын ҹанишини вә мәләкләрин сәҹдәҝаһы олур.
Бәндәлик бүтүн вүҹуду илә өз аға вә мәбудунун гуллугунда олмаг, онун фәрманындан башгасына гулаг асамамаг, ондан башгасы үчүн иш ҝөрмәмәк вә онун разылығындан башга бир шеј дүшүнмәмәк демәкдир. Бәндәлик вә ихласын мәнасы будур. Инсанын бәндәлијинин гәдәри онун Аллаһа олан мәрифәтинә бағлыдыр. Буна әсасән Аллаһы јахшы таныјыб варлығы јараданын әзәмәтини дәрк едәнләр өзләринин Аллаһа олан мөһкәм аслылыг вә еһтијаҹларыны анлајыр вә она ибадәт үчүн баш әјирләр.
Пејғәмбәр вә имамлар мәрифәтин уҹа зирвәсиндә, ибадәт вә бәндәлијин нәһајәтиндәдирләр. Бу ханәданын әзәмәтли ағаҹынын бир гөнчәси олан Зејнәб онларын мәктәбиндә тәрбијә алмыш, бәндәлик вә ибадәт дәрсини јахшы өјрәнмишдир. Белә ки, онун бәндәлијинин әзәмәтини һәјатынын бүтүн мәрһәләләриндә ҝөрүрүк. Бөјүк вә әзәмәтли Аллаһа әлагәсини, ибадәт вә намазларыны һәјатынын ән чәтин мәрһәләләриндә мүшаһидә едирик. Һәјатын ениш-јохушлары нәинки ону Аллаһын ибадәт вә бәндәлијиндән гафил етмәјиб, һәтта онун бәндәлик вә ибадәт ҹилвәләри чәтинликләрдә даһа чох өзүнү бүрузә верир. О, ҝеҹә јатмамаг вә мәбуду илә рази-нијаз етмәјин ашиги, ҝеҹә ојаглыгларынын вә ҝеҹә јарысы аһларынын тәрбијәләндирдијидир. Имам Һүсејн (ә) Зејнәбин уҹа мәгамына һамыдан јахшы бәләддир. Она ҝөрә дә Ашура ҝүнүнүн сонунҹу видасында баҹысына бујурду:
«Ја ухтаһ, ла тәнсини фи нафиләтил-ләјл».
“Баҹыҹан, ҝеҹә намазында мәни унутма”. Һәмчинин имам Һүсејнин (ә) гызы Фатимәдән белә нәгл олунурду ки, бибим Зејнәб Ашура ҝеҹәси бүтүн ҝеҹәни ибадәт меһрабында дајаныб, өз Аллаһы илә мүнаҹат едәрәк онун дәрҝаһындан көмәк диләјирди: нә бизим ҝөз јашымыз бир анлыға дајанды вә нә наләмиз кәсилди. Бу ҹәһәтдәндир ки, имам Сәҹҹад (ә) бујурур: Бибим Зејнәб Кәрбәладан Шама гәдәр олан әзијјәт вә чәтинликләрә бахмајараг ҝеҹә нафиләләрини гылыр вә бүтүн чәтинликләрлә белә өз ибадәтләрини унутмурду. Зејнәбин горхмазлығы, шүҹаәти, үрәк гүввәти вә арамлығы һәмин Аллаһа тәвәккүлүндән гајнагланырды. Језидин сарајындакы кәскин сөзләри вә о зәһәрли фәзада “нәһј әз мункәр” етмәси сәфәрин бүтүн мәрһәләләриндә исмәт вә һәјасыны горујуб сахламасы, һәр јердә өз вәзифәсинә әмәл етмәси, һамысы бүтүнлүклә Зејнәб бәндәлијинин ҹилвәләридир.
