Һәр бир ибадәтдә фөвгәладә әһәмијјәт дашыјан мәсәлә одур ки, нијјәтимиздә чох-чох еһтијатлы олаг, ибадәтләримизи адәт үзүндән јеринә јетирмәјәк, нијјәтләримизи халис едәк вә халис нијјәтимиздә садиг олаг. Чүнки халис нијјәтлә јеринә јетирилән кичик әмәл ихлассыз вә садиглик олмадан јеринә јетирилән милјонларла әмәлдән үстүндүр. Бу мәсәлә һәзрәт Адәм (ә) вә шејтанын ибадәтиндә өзүнү чох ајдын шәкилдә ҝөстәрди. Шејтан Аллаһа мин ил ибадәт етди, лакин бу мин иллик ибадәт онун ҹәһәннәмдә әбәди галмасына мане олмады. Лакин һәзрәт Адәм (халис) төвбә етди вә бу төвбәси Аллаһын ону бағышламасына, сәһвинә ҝөрә ҝүзәшт етмәсинә, ону пејғәмбәрлик дәрәҹәсинә јүксәлтмәсинә, һәтта сечилмишләрдән гәрар вермәсинә сәбәб олду. Гурани-кәримдә бу барәдә бујурур: “Аллаһ Адәми, Нуһу, Ибраһим өвладыны вә Имран аиләсини аләмләр үзәриндә сечилмиш етди.” (“Али-Имран” сурәси, ајә 33)
Садиг ихлас јалныз Аллаһын лүтфү нәтиҹәсиндә бәндәләриндә вүҹуда ҝәлир. Лакин Аллаһ Өз кәрәм вә ҝүзәштинә хатир бәндәсинин ҝүҹү мигдарында, һәтта ондан да аз мигдара разы олур. Гејд едәк ки, бунун шәрти одур ки, бәндә дә өзүнүн зәиф вә ҝүҹсүз олдуғуну, ҝүҹ вә гүдрәт саһибинин јалныз Аллаһ олдуғуну билсин. Бу мәрифәт ону Аллаһ дәрҝаһына доғру сөвг едир, Аллаһын инајәтинә сығынмасына сәбәб олур вә “Јахуд әли һәр јердән үзүлүб дарда галан бириси Она дуа етдији заман онун дуасыны гәбул бујуран, (сиздән) шәри совушдуран?” (“Нәмл” сурәси, ајә 62) ајәси онун һалына шамил олур. Бу вахт Аллаһын нәзәр гапылары онун үзүнә ачылыр. Чүнки Аллаһ кәримдир вә Онун рәһмәт гапысыны дөјән чарәсиз бәндәләринә бәхшиш етмәји, сәхавәт ҝөстәрмәји севир.
(Мирза Ҹавад Мәлики Тәбризи, “Әл-Мурагибат” китабындан)
