Кағызы ачдыгда ҝөрдүм ки, орада јазылыб...
Сејид Мүртәзанын шаҝирдләриндән бири бәзи вахтлар дәрсә ҝеҹ ҝәлиб чатырды. Бир ҝүн Сејид ондан ҝеҹикмәјинин сәбәбини сорушду. Шаҝирд деди: - Мән чајын о тәрәфиндән ҝәлирәм. Бәзи вахтлар орада гајыг олмадығы үчүн ҝөзләмәли олурам.
Сејид бир кағыз ҝөтүрүб ора нәјсә јазды вә шаҝирдинә вериб деди: - Чаја чатанда бу кағызы әлинә ҝөтүр вә сујун үстүндән кеч.
Шаҝирд бир мүддәт бу ҝөстәришә әмәл етди. Амма ҝүнләрин бириндә јенә дәрсә ҝеҹикди. Сејид јенә ҝеҹикмәсинин сәбәбини сорушду.
Şаҝирд деди: - Сизин дедијиниз кими чаја чатдыгда кағызы әлимә ҝөтүрүб чајдан кечирдим. Бу дәфә фикримә ҝәлди ки, кағызы ачым вә орада нә јаздығынызы билим. Әҝәр бир ҝүн кағызы итирсәм, ондан истифадә едим. Кағызы ачдыгда ҝөрдүм ки, орада јазылыб: “Бисмиллаһир-рәһманир-рәһим”. Өз-өзүмә дедим: -Елә бу?! Чајын гырағына ҝәлдим вә һәмишәки кими ајағымы суја гојдум. Ҝөрдүм, ајағым суја батыр.
Сејид деди: - Мәним ону јаздығым етигад сәнин чајдан кечмәјинә сәбәб олурду. Сәнин “елә бу” демәјин, суда батмағына баис олуб.
Мүртәзәвинија, Мәһәммәдбагир,“Өрнәкләр вә ибрәтләр”, сәһ. 37-38.
