Дуа едән инсан Аллаһ тәрәфиндән дуаја дәвәт олундуғуну вә Аллаһын бу дуаны гәбул едәҹәјинә вәд вердијини унутмамалыдыр. Бүтүн варлыг аләминә һаким олан Аллаһ үчүн һәр һансы дуаны јеринә јетирмәк һеч бир чәтинлик төрәтмир. Истәр асан, истәрсә дә чәтин бир иш Аллаһын јалныз бир әмри илә һәјата кечир. Бу сәбәбдән дә сонсуз гүдрәт, бәсирәт, кәрәм, лүтф, рәһмәт саһиби олан Аллаһа дуа едәркән үмидсизлијә һеч бир әсас јохдур.
Гурани-Мәҹидин бујурдуғу кими, үмидсизлик кафирләрә мәхсус сифәтдир. “Јусиф” сурәсинин 87- ҹи ајәсиндә бујурулур:
“Аллаһын рәһмәтиндән үмидинизи кәсмәјин. Чүнки јалныз кафирләр илаһи рәһмәтдән үмидсиз гала биләрләр.” Ајәләрдә тәкрар-тәкрар тапшырылыр ки, Аллаһын рәһмәтиндән мәјус олмајын. (“Зумәр”, 53.)
Аллаһын Рәсулу (с) бујурур: “Аллаһа үмидини итирмәмиш ҝүнаһкар үмидини итирмиш абиддән илаһи рәһмәтә даһа јахындыр.” (Кәнзул - әммал, 5869.)
Имам Садиг (ә) бујурур: “Аллаһа үмидсизлијин сојуғу шиддәтли шахтадан да сәртдир.” (“Мүстәдрәкүл-вәсаил”,12-59.)
İслам дининдә Аллаһын рәһмәтиндән үмидсизлик бөјүк ҝүнаһлардан сајылыр вә белә бир ҝүнаһ мүгабилиндә ҹәһәннәм әзабы вәд едилир. Дуанын дәрһал гәбул олмамасы инсаны мәјус етмәмәлидир. Чүнки инсан үчүн нәјин даһа хејирли олдуғуну јалныз Аллаһ билир. Аллаһ-Таала дуа едән кәсин ахирәт мәгамыны јүксәлтмәк үчүн онун истәјинин гәбулуну јубада да биләр. Үмидсизлик нә ағыл, нә шәриәт, нә әхлаг, нә дә инсанлыг бахымындан гәбул едилә билмәз. Һәгиги мөмин һеч бир вәҹһлә Аллаһдан үмидини үзмүр.
Дуа вә онун гәбулу һаггында мөтәбәр мәнбәләрдә чохлу рәвајәтләр мөвҹуддур. Әба Әбдиллаһ (ә) бујурмушдур : “Бәндә дуа едәр, сонра Аллаһ ики мәләјә бујурар: “Мән онун дуасыны гәбул етдим. Амма һәләлик истәјинин јеринә јетирилмәсини јубадын ки, дуасына давам етсин. Чүнки онун сәсини ешитмәк хошдур.” Амма елә бәндә дә вар ки, о дуа етдикдә Аллаһ бујурар: “Онун истәјини тез јеринә јетирин. Чүнки о, нифрәт доғурур.”
Мәнсур Сәјгәл Имам Садиг (ә)-дан сорушур ки, бәзән дуалар гәбул олур, бәзән исә бир мүддәт тәхирә дүшүр. Ҝөрәсән, бу тәхирдән мәгсәд дуаны давамлы етмәкдирми? Имам бујурур ки: -”Бәли”. (“Кафи”, 2-489.)
