Инсан бүтүн имканларыны дүнјаны әлдә етмәјә сәрф едир.
Мәзәммәт олунмуш дүнја Ислам маарифиндә “дарүл-гүрур” (мәғрурлуг дијары), “мәтаул-гәлил” (чох кичик матаһ), “лоһвун ләиб” (ојун-ојунҹаг) кими јад едилмишдир. Белә бир дүнја инсанын сон мәгсәдинә чеврилмиш дүнјадыр. Бәзән инсан дүнјаны мүстәгил вә сон һәдәф һесаб едир. Јәни дүнјаны камил билмир вә мәгсәди дүнјада оланлара чатмагдыр. Белә инсан елә дүшүнүр ки, әлдә етмәк истәдији һәр бир дүнја немәти онун һәјат мәгсәдидир. Бу һалда инсан бүтүн имканларыны дүнјаны әлдә етмәјә сәрф едир. Беләләри вар-дөвләт, мәгам газанмаг үчүн елә чалышыр ки, өз варлығынын мәнәви вә руһани тәрәфиндән гәфләтдә галыр. Бу һал давам етдикдә инсан ахирәт һәјатыны күлли олараг јаддан чыхарыр. Ахирәт һәјатындан хәбәрсизлик, дүнјаны сон мәгсәд билмәк инсаны бир сыра гејри-мөтәбәр ишләрә сүрүкләјир. Һәмин ишләринсә давамсызлығы ҝөз габағындадыр. Белә бир инсан јалныз өмрүнүн сонунда анлајыр ки, онун дүнјаја мүнасибәти јалныз пуч хәјаллардан ибарәт олмушдур.
Ајәтуллаһ Ҹәвади Амули мәзәммәт олунмуш дүнјаны инҹә ифадәләрлә белә тәсвир етмишдир: Инсанларын бир араја ҝәлдији, әгидә вә әхлаг мәсәләләриндән мүвәггәти ишләр үчүн суи-истифадә етдији дүнја мәзәммәт олунмуш дүнјадыр. Әслиндә мәзәммәт олунмуш дүнја дедикдә инсанын јалныз өзү үчүн нәзәрдә тутдуғу дүнја баша дүшүлүр.
