Һәзрәт Һагг ҝизли олмадығы кими, Әһли-бејт (ә) дә пәрдә архасында дејил. Әҝәр бир груп шәхс һәгигәти бәсирәт ҝөзү илә мүшаһидә етмирсә, бунун сәбәби онларын өзүнүн пәрдә архасында галмасыдыр. Јохса, Аллаһ һәр зәррәдә өзүнү ҝөстәрир:
“Аллаһ ҝөјләрин вә јерин нурудур...” (“Нур”, 35)
Һәгиги, рисаләт вә вилајәти ҝөрмәјә мане олан бу һиҹаб Гијамәт ҝүнүнәдәк јериндә галасыдыр. Гијамәт ҝүнү беләләринә Гијамәт ашкарланар. Неҹә ки, бу ҝүн Пејғәмбәр (с) вә Әһли-бејт (ә) үчүн ашкардыр. Башгалары үчүн ҝәләҹәкдә ашкарланасы һәгигәтләр Әһли-бејтә (ә) бу ҝүн ашкардыр.
Əлбәттә ки бәсирәт әһли елә бу ҝүн дә һәгигәти ҝөрүр вә вилајәт мәгамыны дәрк едир. Бу сәбәбдән дә Әһли-бејт (ә) нүмунә сечилир, һәјатын бүтүн јөнүмләриндә онлара игтида олунур.
Дүшүнмә нигаб вар јарын үзүндә,
Ҝөзүндән тозу сил әнҝәл өзүндә.
Бәли, рисаләт вә вилајәт пәрдә архасында дејил.
Аллаһын ајәси олан гејб вә һазыр сәһнәсиндәки һәгигәтләр һеч бири пәрдә архасында дејил. Садәҹә, ҝүнаһ пәрдәси инсанын ҝөзүнү тутмушдур. Бу сәбәбдән дә о һаггы ҝөрә билмир, ҝөзүнү ачанда һәгигәти јох, ҝөзүнә чәкилмиш пәрдәни ҝөрүр. Әмирәл-мөминин (ә) бујурур: “Һәмд-сәна вүҹуду сәбәби илә халга ашкар олан Аллаһа мәхсусдур.” (“Нәһҹүл-бәлағә”, 157, хүтбә, 108)
Әһли-бејт (ә) бир нурани һәгигәтдир. Онларын ҹисимләри дә нурани вүҹудларынын тәсири алтындадыр. Онларын гәлбиндә һәгигәтә бағлылыгларына хатир нур вар. Һагг онлары ҝөрүр вә өзүнү онларын игтида фәзасында гәрар верир. Һәтта заһири ҝөзү кор оланлар да бу һәгигәти мүшаһидә едир!
Әбу Бәсир дејир: Имам Багирлә (ә) бирликдә мәсҹидә дахил олдум. Инсанлар ҝет-ҝәлдә иди. Һәзрәт мәнә бујурду: “Ҹамаатдан соруш ҝөр, мәни ҝөрүрләр?” Мән кимдән имамы ҝөрүб-ҝөрмәдијини сорушдумса, “ҝөрмүрәм” деди. Һансы ки һәзрәт онларын гаршысында дајанмышды. Һәмин вахт ики ҝөзү кор Әбу Һарун Мәкфуф мәсҹидә дахил олду. Имам бујурду: “Инди исә ондан соруш.” Мән Әбу Һаруна јахынлашыб имамы ҝөрүб-ҝөрмәдијини сорушдум. Ҹаваб верди ки, мәҝәр имамын бурада дајандығыны ҝөрмүрсән? Сорушдум: “Буну неҹә билдин? О ҹаваб верди: “Ахы нуру неҹә ҝөрмәмәк олар!” (“Әл-хәраиҹ вәл-ҹәраи”, 2-595)
Бәли, заһири ҝөзү олмајан һәгигәти ҝөрә билдији һалда, гәлби ҝөзү кор оланлар һәгигәтин мүшаһидәсиндән мәһрумдур. Бир шәхс Әһли-бејт (ә) һаггында данышыб, китаб јазса да, онларын һәгигәтини ҝөрмәјә биләр. Јәни онларын шәхсини ҝөрмәк, шәхсијјәтини анламаг дејил. Мәсәлән, бир груп мәсиһи вә атеист алим өвлијалар һаггында китаб јазса да, онлара иман ҝәтирмәмишдир. Онлар дүнјаны ҹәһаләт ичиндә тәрк етмишләр!
Имам Казимин (ә) һаггында нәгл едирләр ки, һәзрәт һәр ҝүн зинданда ҝүнәш доғандан гүруб едәнәдәк сәҹдә, ибадәт вә мүнаҹат һалында оларды. Бу барәдә сөһбәтимизин әввәлиндә әтрафлы данышмышыг. Имамын әрш әһли олдуғуну заһири ҝөзлә мүшаһидә едән Һарун бәсирәт ҝөзүндән мәһрум олдуғу үчүн онун кимлијини дәрк етмир. Әлбәттә ки, онун бәсирәти олсајды имамы зинданда сахламаз, имамын һаггы олан һакимијјәти онун ихтијарына верәрди. Гулағы сырғалы гул тәк имамын хидмәтиндә дурар, она игтидаја бир ан јубанмазды.
İмам Һәсән Әсҝәријә (ә) ишҝәнҹә вермәли олан мәмурлар һаггында јазырлар: Зиндан рәиси Салеһ ибн Вәсиф дејир: “Ән рәзил ики шәхси имама ишҝәнҹә үчүн тәјин етдим. Онлар һәзрәтин ибадәт һалыны, раз-нијазыны ҝөрүб онун тәсири алтына дүшдүләр, өзләри дә ибадәтә дајандылар. Онлардан бунун сәбәбини сорушдум. Дедим ки, нә үчүн вәзифәнизи јеринә јетирмирсиниз? Ахы онда нә ҝөрмүсүнүз? Белә ҹаваб вердиләр: “Ҝүндүзләри оруҹ тутуб, ҝеҹәләри ибадәт едән бири һаггында нә дејәк?! Бизә баханда бәдәнимиз титрәјир. Өзүмүзү сахлаја билмирик!” (“Кафи”, 1-512)
Бәли, һәгигәти ҝөрән она тәслим олур, шејтан јолуну бошлајыб илаһи вәзифәләр һаггында дүшүнүр.