Бәни-Исраилдә бир ҹаван јашајырды. О, Һагг Таалаја ибадәт едир, ҝүндүзләри оруҹ тутур, ҝеҹәләр сәһәрә гәдәр намаз вә итаәтлә мәшғул олурду. О ҹаван ијирми ил бу минвалла беләҹә ширин ибадәт етди.
Ҝүнләрин бириндә шејтанын торуна дүшдү вә она алданды, јаваш-јаваш Аллаһдан узаглашды, ибадәтләрини тәрк едиб, ҝүнаһа гуршанды. Беләликлә, ҝүнаһкарларын ҹәрҝәсинә дахил олду вә ијирми ил өз ҝүнаһыны давам етдирди.
Ҹаван бир ҝүн ҝүзҝү гаршысында дајаныб өзүнә бахырды. Бирдән ағармыш сачлары онун диггәтини чәкди. Өз ҝүнаһларына нифрәт етди, етдикләри әмәлләрдән пешман олду, ағлајыб, налә етди. Утанан һалда Аллаһ дәрҝаһына үз тутуб деди: - Илаһи! Ијирми ил Сәнә ибадәт етдим, ијирми ил дә Сәнә гаршы ҝүнаһ етдим. Әҝәр Сәнә тәрәф гајытсам, јенә мәни гәбул едәрсәнми?
Бу заман бир нида ҝәлди:Â
«اجبتنا فاحببناک ترکتنا فترکناک و عصیتنا فامهلناک و ان رجعت الینا قبلنا»
- Нә гәдәр ки, бизи севирдин, биз дә сәни севирдик. Бизи тәрк етдин, биз дә сәни тәрк етдик. Бизә гаршы ҝүнаһ етдин, сәнә мөһләт вердик. Инди јенә гајытмаг истәсән, сәни гәбул едәрик.
Ҹаван төвбә едәрәк абидләр ҹәрҝәсинә дахил олду.
Гајнаг: “Сәмәрәтул-һәјат”, ҹ. 3, сәһ. 377
Һазырлады: Сејид Заһир
