Сојуг бир гыш ахшамы иди. Мән өз јатағымы анамын отағына ҝәтирдим ки, анам тәк галмасын вә бир шеј истәсә мәни чағырмаға еһтијаҹ олмасын
Әлламә Сејид Мәһәммәдһүсејн Һүсејни “Нури-мәләкути Гуран” китабында јазыр:
Бир ҝүн китаб алмаг үчүн китаб мағазасына ҝетдим. Мән чатанда артыг мағаза саһиби китаблары анбара јығыб ҝетмәјә һазырлашырды. О бирдән деди: Һәбибим Аллаһ, тәбибим Аллаһ, јарым, јарым, ҹаным, ҹаным.
Онун ариф олмасыны баша дүшдүм. Дедим: Ағзаҹан! Дәрвишҹан! Тәк јемәк әдәбдән дејил! О сакит олду вә ағламаға башлады. Сонра шад олду вә ҝүлүмсүндү. О мәним јолумун јахшы олдуғуну деди. Бизим арамызда бир аз сөһбәт олду. Ондан бу мәгама чатмасынын сәбәбини сорушдум.
Деди: Анам чох гоҹалмыш, зәифләмиш вә хәстә иди. Нечә ил иди ки, артыг јериндән галха билмирди. Өзүм онун хидмәтиндә дајаныр, јемәјини-ичмәјини һазырлајыр, једирдир вә јатыздырырдым. Хүласә онун һәр ишини өзүм едир вә гуллуғунда дајанырдым. Анамын әхлагы чох сәрт иди. Бәзи вахтлар мәни сөјүрдү. Онун бу әхлагына дөзмәк чәтин иди. Амма мән буна дөзүр вә онун үзүнә тәбәссүм едирдим. Анамын бу хасијјәтинә ҝөрә аилә дә гура билмәдим. Чүнки һеч ким белә шәраитә вә онун әхлагына дөзә билмәзди. Анамын бәһанәләринә тәһәммүл етмәјимә ҝөрә бәзән үрәјимдә нур гығылҹым вурурду. Бу заман хош бир һал јашајырдым. Анҹаг бу һал давамлы олмурду вә тез өтүб кечирди.
Сојуг бир гыш ахшамы иди. Мән өз јатағымы анамын отағына ҝәтирдим ки, анам тәк галмасын вә бир шеј истәсә мәни чағырмаға еһтијаҹ олмасын. Һәм дә истәјини тез јеринә јетирә билим. Су кузәсини дә јаныма гојдум ки, су истәсә дәрһал су верим. Ҝеҹә јарысы анам мәндән су истәди. Тез јеримдән галхыб она су вериб дедим: Бујур анаҹан! Анам јухулу иди. Мәним сују дәрһал она вермәјимдән хәбәри олмады вә елә билди ки, сују ҝеҹ ҝәтирмишим. Она ҝөрә дә мәнә чох ағыр сөјүш верди вә су касасыны башыма чырпды. Тез јенидән кузәдән су төкүб она вердим вә дедим: Бујур анаҹан! Мәни бағышла, үзүр истәјирәм! О анда билмәдим нә олду. Һәр һалда өз арзума чатдым. Үрәјимдәки нур гығылҹымлары нурани бир аләмә чеврилди вә ҝүнәш кими ишыг салды. Мәним һәбибим, јарым, тәбибим, Аллаһым мәнә лүтф етди. Бу һал нечә илдир ки, давам едир.
Гајнаг: “Нури мәләкути Гуран”, ҹ. 1, сәһ. 141.
Һазырлады: Сејид Заһир
