Пејғәмбәр ханәданына үз верән дәрдли анлар, саатлар вә ҝүнләр вәсфә ҝәлмәздир.
Тарихин ән һәјаҹанлы ҹинајәтинә тамаша едән Зејнәб, үрәк јанғысы илә фәрјад едирди:
«Ва әха, ва сејјида вә әһлә бәјта, лејтәс-сәмаә әтбәгәт әләл әрзи вә лејтәл ҹибалә тәдәкдәкәт әләс-сәһли».
Каш ҝөј јерә ҝәләјди, каш дағлар әзилиб, чөлләри долдурајды. Гардашынын јанына ҝәлди. Ҝөрдү ки, Өмәр ибни Сәд адамларындан бир дәстә илә Һәзрәтә јахынлашмышлар. Гардашы Һүсејн ҹан верирди:
«Фәсаһәт еј өмәр әјугтәлу Әбу Әбдиллаһ вә әнтә тәнзуру иләјһ».
“Еј Өмәр ибни Сәд! Әбу Әбдуллаһы өлдүрүрләр, сән она бахырсан?
Öмәр үзүнү чевирди. Ҝөз јашлары саггалына ахырды. Зејнәб фәрјад етди:
«Вә јәһкум әма фикум муслим?»
“Вај олсун сизә! Аранызда бир нәфәр дә мүсәлман јохдурму?
Һеч кәс ҹавабыны вермәди. Өмәр ибни Сәд гышгырды: Атлардан дүшүн Һүсејни раһат бурахын...
Јер үзү Аллаһын үчүнҹү һөҹҹәтиндән мәһрум олду. Тоз вә гаранлыг сәманы бүрүдү. Гырмызы күләк әсди вә һава бир мүддәт беләҹә гаранлыг олду. Бири башгасыны ҝөрмүр вә һамы әзаб ҝөзләјир.
Һадисәдән сонра
Һәзрәт Әба Әбдиллаһын үрәкјандыран шәһадәтиндән сонра Әһли-бејт гадын вә ушагларынын горунмасы вә ишләринин идарәсиндә Зејнәбин мәсулијјәт вә чәтинликләри даһа да артды. Пејғәмбәр ханәданына үз верән дәрдли анлар, саатлар вә ҝүнләр вәсфә ҝәлмәздир.
Вә Зејнәб бу сајсыз чәтинликләрә һамыдан артыг дөзмәлидир ки, о әзәмәтли карваны истәнилән мәнзилә јетирсин.
Демәк олар ки, мүсибәт јүкү вә аҹы һадисәлрин чоху Ашура ҝүнү ҝүнортадан сонракы анларда иди. Бу һадисәләр бир-биринин ардынҹа, дәһшәтли туфан кими Әһли-бејтә үз тутурду. Имамын онларын истәкләринин гаршысында тәслим олмамасындан гәзәбләнән вә гаршы тәрәфдән һеч бир мүгавимәт ҝөрмәјән дүшмән исә, һәр нөв ҹинајәт вә таланчылығы мүмкүн билир вә һеч бир вәһшиликдән чәкинмир.
