Пејғәмбәр (с) инсанлары һидајәт етмәк үчүн дөзүлмәз чәтинликләрлә гаршылашды вә нәһајәт, үммәтиндән бөјүк ҹәфа ҝөрдү. Рисаләтә ҝөрә ону дашладылар, дишини сындыранлары ләнәтләмәк әвәзинә, белә дуа етди: “Илаһи! Онлар ҹаһилдирләр вә Өзүн онлары һидајәт ет.” Дамлардан башына зибил төкдүләр, һәтта өмрүнүн ахыр анларында гәләм вә мүрәккәб истәди ки, үммәтинин һидајәти үчүн вәсијјәт етсин. Онлар исә Һәзрәтин ҝөстәришинә әмәл етмәјиб дедиләр: “О, ҹан верир вә сајыглајыр. Гуран бизә бәсдир!”
Һәзрәт Рәсулуллаһ бујурмушдур: “Һеч бир пејғәмбәр мәним гәдәр үммәтиндән әзијјәт ҝөрмәјиб.”
Амма биз исә Пејғәмбәрә (с) дејирик ки, сәнин Әһли-бејтинин (ә) башына ҝәтирилән мүсибәтләр, хүсусилә, Имам Һүсејнин (ә) мүсибәти сизин мүсибәтиниздән аз олмајыб.
