Әттарын “Тәзкирә” китабында јазылыр: “Абдуллаһ Мүбарәк дөјүшә ҝетди. О, бир кафирлә дөјүшмәјә башлады. Намаз вахты јетишәндә кафирдән намаз гылмаг үчүн мөһләт истәди вә кафир дә бүтә ибадәт етмәк үчүн ондан изн алды. О, иҹазә верди. Кафир бүтә ибадәт едәндә Абдуллаһ өз-өзүнә деди: Онун ибадәти батил олдуғу үчүн ҝәрәк ону өлдүрүм. Абдуллаһ ону гылынҹла вурмаг истәјәндә бирдән бу ајәни ешитди:
“Әһдинизә вәфа един ки, һәгигәтән әһддән сорғу-суал олунаҹаг!” (“Исра” сурәси, ајә. 34.)
О, бу ајәни ешидәндә ағлады. Кафир башыны галдырды вә ону әлиндә гылынҹ ағлар һалда ҝөрүб сорушду: Сәнә нә олуб? Абдуллаһ һадисәни данышды. Кафир фәрјад етди вә деди: Белә бир Аллаһа иман ҝәтирмәмәк инсафсызлыг олар.”
“Бир дәфә Имам Сәҹҹад (ә) бириндән пул борҹ алды. Досту һәзрәтдән вәсигә вә рәһн истәди. Имам әбасындан бир сап чыхарыб, она верди вә бујурду: Бу, мәним вәсигәмдир, борҹу гајтарана гәдәр сәнин јанында галсын. О да гәбул етди вә ону кичик бир гутуја гојду. Бир нечә мүддәтдән сонра Имам пулу һазырлады вә борҹ верән шәхсин јанына ҝәлиб, бујурду: Пул һазырдыр вә сән дә вәсигәми ҝәтир. О, сапы итирдијини деди. Имам бујурду: Онда борҹуну мәндән ала билмәзсән. Әһди ҝәрәк кичик сајмајасан. Киши сапы тапыб Имама верди вә о да сапы алыб борҹу гајтарды.” (“Биһарул-әнвар”, ҹ. 46, сәһ. 147.)
Һәзрәт бу әмәли илә о шәхсә вә башгаларына өјрәтди ки, мүмкүндүр бир сапын гијмәти олмасын. Амма әманәт сап да олса, гијмәти чохдур.
