Елә бир шејә сөјкәнмәлисән ки, заман өтмәклә вә вәзијјәтин дәјишмәси илә арадан ҝетмәсин.
Бөјүк суфи ариф Шәмс Тәбризи, Мөвлана Ҹәлаләддин Руминин устадларындан сајылыр. Мөвлана, Шәмсә гејри-ади бир мәһәббәтлә бағланмыш, она дәрин һөрмәтлә јанашмышдыр. Һәтта, Шәмс сирли шәкилдә гејб оларкән, Ҹәлаләддин сарсылмыш вә мүәллиминә олан мәһәббәтини, онун итмәсиндән доған кәдәр вә һәсрәтини бәдии әсәрләриндә – мәснәвиләрдә, рүбаи вә гәзәлләриндә ифадә етмишдир.
Бир ҝүн Мөвлана, Шәмс Тәбризини евинә гонаг чағырыр. Шәмс, Мөвлананын евинә ҝедир вә гонаг үчүн дүзүлмүш хөрәкләри нәзәрдән кечирдикдән сонра сорушур: - Мәним үчүн шәраб һазырламамысан?
Мөвлана һејрәтлә дејир: - Сән шәраб ичирсәнми?
Şәмс: - Бәли.
Мөвлана: Амма мән буну билмирдим.
Şәмс: - Инди ки, билдин, мәним үчүн шәраб ҝәтир.
Мөвлана: - Ҝеҹәнин бу вахты мән шәрабы һарадан тапым?!
Şәмс: - Хидмәтчиләриндән биринә тапшыр, ҝетсин тапсын ҝәтирсин.
Мөвлана: - Белә етсәм, хидмәтчиләрим арасында абрым ҝедәр.
Şәмс: - Онда өзүн ҝет, ал ҝәтир.
Мөвлана: - Ахы, бу шәһәрдә һамы мәни таныјыр. Мән неҹә христиан мәһәлләсинә ҝедиб, шәраб ала биләрәм?!
Şәмс: - Әҝәр мәнә һөрмәт бәсләјирсәнсә, мәним раһатлыг вәсаитләрими дә һазырламалысан. Мән ҝеҹәләр шәраб ичмәдән јемәк јејә, сөһбәт едә вә јата билмирәм.
Шәмсә чох мәһәббәт бәсләјән Мөвлана хиргәсини чијнинә атыр, әлинә бөјүк бир шүшә габ ҝөтүрүб хиргәсинин алтында ҝизләдир вә христианлар јашајан мәһәлләјә јолланыр.
Мөвлананын о мәһәлләјә ҝетмәсинә гәдәр һеч кәс онун ишләри илә марагланмырды. Амма онун бу мәһәлләјә ҝирмәси һамыны һејрәтә салды. Ҝөрәнләр, онун ардынҹа дүшүб изләмәјә башлады. Онлар ҝөрүрләр ки, Мөвлана мејханаја дахил олду вә бир шүшә шәраб алды, ону хиргәсинин алтында ҝизләдәрәк ешијә чыхды.
Һәлә христиан мәһәлләсиндән чыхмамышды ки, оранын мүсәлманларындан бир дәстәси онун ардынҹа дүшдү вә ҝетдикҹә бу дәстәнин сыралары артмаға башлады. Мөвлана имам ҹамаат олдуғу мәсҹидә чатанда, һәр ҝүн намазларыны она игтида етмәклә јеринә јетирән ҹамаат да она чатды.
Бу вахт ҹамаатын ичәрисиндә олан Мөвлананын рәгибләриндән бири гышгырыр: - Ај ҹамаат! Һәр ҝүн намазда она игтида етдијиниз Шејх Ҹәлаләддин христианларын мәһәлләсинә ҝетмиш вә шәраб алмышдыр.
О, бу сөзү дејәндән сонра Мөвлананын чијниндән хиргәни чәкди. Ҹамаат шәраб шүшәсини ҝөрдү. О киши деди: - Бу мүнафиг заһид олмасыны иддиа едир вә сиз она игтида едирсиниз, амма инди шәраб алыб, евинә апарыр!
Сонра о, ағзынын сујуну Ҹәлаләддин Руминин үзүнә атды вә башына елә вурду ки, онун дәстары (башына бағладығы әммамә кими парча) башындан дүшдү.
Бу сәһнәни мүшаһидә едән ҹамаат, Мөвлананын да она ҹаваб вермәмәсиндән вә сүкут етмәсиндән онун бир өмүр зөһд вә тәгва либасы илә онлары алдатмаларына әмин олдулар. Ҹамаат артыг она һүҹум едиб дөјмәјә, ја өлдүрмәјә һазырлашырды.
Бу заман Шәмс ора јетишир вә фәрјад едир: - Еј һәјасыз ҹамаат! Утанмырсыз ки, диндар вә фәгиһ бир инсана шәрабхар төһмәти вурусуз? Бу ҝөрдүјүнүз шүшәнин ичәрисиндәки сиркәдир. О, јемәјини һәр ҝүн сиркә илә јејир.
Мөвлананын рәгиби гышгырыр: - Сән нә данышырсан? Бу сиркә дејил, шәрабдыр.
Şәмс шүшәнин ағзыны ачыр вә ҹамаатын овҹуна, о ҹүмләдән онун рәгибинин овҹуна шүшәдәки маједән төкүр. Һамы онун сиркә олдуғуну ҝөрүр. Вәзијјәт дәјишир! Мөвлананын рәгиби өз башына дөјүр вә өзүнү онун ајагларына атыр. Ора топлашан ҹамаат ондан үзр истәјиб, әлини өпәрәк дағылышдылар.
Мөвлана Шәмсдән сорушур: - Нә үчүн бу ҝеҹә мәни белә фаҹиәјә дүчар еләдин вә мәни өз әлимлә абрымын ҝетмәсинә мәҹбур еләдин.
Şәмс деди: Буну она ҝөрә етдим ки, биләсән, онунла гүрурландығын илғымдан башга бир шеј дејил. Сән елә билирдин ки, бир дәстә авам адамын сәнә һөрмәт етмәси, әбәди сәрмајәдир. Һалбуки, өзүн ҝөрдүн ки, әлиндәкини шәраб шүшәси һесаб етмәклә бүтүн бу һөрмәтләр арадан ҝетди, сәнин үзүнә ағыз сују атдылар, башына вурдулар, һәтта сәни өлдүрмәк истәдиләр.
Сәнин сәрмајә һесаб етдијин, ҝөрдүјүн кими бир ҝеҹәдә мәһв олду. Демәли, елә бир шејә сөјкәнмәлисән ки, заман өтмәклә вә вәзијјәтин дәјишмәси илә арадан ҝетмәсин.
