Кирпиләр бир гәдәр фикирләшдикдән сонра баша дүшдүләр ки, өз һәмнөвләринин тиканларына, бу тиканлардан ҝәлән јаралара дөзсүнләр...
Бузлашма дөврүндә бир чох һејванлар донараг мәһв олдулар. Вәзијјәтин ағырлығыны дәрк едән кирпиләр белә гәрара ҝәлдиләр ки, бир јерә топлашсынлар вә беләликлә, бир-бирләринә истилик верәрәк, өзләрини донмагдан горусунлар. Амма бу иш онлар үчүн диҝәр бир ағрылы дурум јарадырды. Онлар бир јерә јығышдыгда бәдәнләри исинсә дә тиканлары бир-биринә батыр вә јараланырдылар. Она ҝөрә дә кирпиләр сечим гаршысында галдылар: ја бир-бирләриндән узаглашмалы вә сојугдан донуб мәһв олмалы, ја да достларын тиканына дөзмәли вә өз нәсилләрини горумалы. Кирпиләр бир гәдәр фикирләшдикдән сонра баша дүшдүләр ки, өз һәмнөвләринин тиканларына, бу тиканлардан ҝәлән јаралара дөзсүнләр вә бир-бирләринин јанында јашасынлар. Чүнки онлардан ҝәлән истилик даһа мүһүмдүр. Беләликлә, кирпиләр бузлашма дөврүнүн мәһведиҹи донмасындан өзләрини горуја билдиләр.
Һикмәт саһибләри јахшы дејиб: “Ән јахшы мүнасибәт ејибсиз вә нөгсансыз адамлары әтрафына топламаг дејил. Ән јахшы мүнасибәт одур ки, башгаларынын ејбинә дөзә биләсән вә онларын мүсбәт ҹәһәтләрини ҝөрә биләсән”.
