Мәрһум Мирзә Исмајыл Долаби сифариш едәрәк дејир:Â
Сәрвәтли шәхс бир евә дахил олдугда, елә бил о евин адамына јүз милјон пул көмәклик едир. О вахт пул вермәси јахшы дејил. Мән јохсулларын евинә ҝетдикдә дејирдиләр ки, сәрвәтли адамын оғлудур. Мән јохсул идим, амма ҹамаат буну билмирди. Онлара бир шеј вермәјә ҝетмәмишдим. Дәвәт етмишди ки, наһара јохсулларын евинә ҝедим. Онлар мәним ҝәлишимдән санки мәст олурдулар, әр-арвад севинҹләриндән санки рәгс едирдиләр.
Фәгирләрин евинә ҝедин, горхмајын. О вахт онлара бир шеј вермәјин. Чүнки бу, ишинизин ләззәтини арадан апарыр. Нә версәниз, сонрадан верин. Онларын евинә гәдәм гојмағынызла, онлара чох шеј вермисиниз. Иншаллаһ, Аллаһ да сизинлә һәмин рәфтары едәҹәк. Һәтта, ҝөзләмәдијин, јухуна да ҝирмәјәҹәји бир шеји сәнә верәҹәк. Аллаһ, вердијинин әвәзини гајтараҹаг. Ҝеҹикдирмәјәҹәк. Сән еһтијаҹлыја меһибанлыг етдијин кими Аллаһ да сәнә мәрһәмәт едәҹәк. Бир гоншунун дәрдинә аҹыјырсанса, бир јохсулун ҝөрүшүнә ҝедирсәнсә, елә бу она бәсдир. Онун габы долаҹаг. Амма әввәл она һеч нә вермә, сонрадан ҝөндәр.
Мән өзүм јохсулам. Һәм дүнја јохсулу, һәм дә ахирәт. Аллаһ фәгир јаратмышдыр вә лүтф етмишдир ки, фәгирләрлә отуруб-дурум. Онлар чох севинирләр. Һәр кәс Аллаһа хатир фәгирләрлә отурса, бу бирҝәлик она иззәт ҝәтирәр. Пејғәмбәр (с) бујурду: “Фәгирлик, мәним фәхримдир”. Һамы онун чеврәсиндә отурмағы хошлајыр. Сәма вә јер әһли, илаһи өвлијалар һамысы онун ашигидир. Бу үммәт һамысы онда гәрг олуб, онун сүфрәси башында отуруб. Аллаһын Пејғәмбәриндән (с) нә дејим?! Салаватдан башга әлаҹым јохдур.
“Тубаји-мәһәббәт”, сәһ. 127.
