“Оғлум, ҝет мејдана. Тезликлә ҹәддим Рәсулуллаһын әлиндән су ичәҹәксән.”

Имам Һүсејнин (ә) гејрәтли оғлу Әлиәкбәр онун башга өвладлары арасында һәзрәт Пејғәмбәрә даһа чох охшајырды. Онун нурлу чөһрәси, пак тәбиәти вә ҝөзәл әхлагы Зејнәб вә Сејјидүш-шүһәданын әзиз бабасы һәзрәт Пејғәмбәри хатырладырды. Һеч шүбһәсиз ки, бу хүсусијјәтләр Зејнәбин она Аллаһ Рәсулунун бу пак сүлаләсинә олан мәһәббәт вә бағлылығыны даһа да артырмышды. Бүтүн бунлар ону, Әлиәкбәрин имамы ағладан ағрылы-аҹылы шәһадәтиндә гардашына шәрик етди.
İмамын сәһабәләри шәһадәтә чатмајынҹа Әһли-бејтдән һеч кими мејдана бурахмадылар. Бүтүн сәһабәләр шәһид оландан сонра Әһли-бејтдән мејдана ҝедән илк дөјүшчү имам Һүсејнин (ә) бөјүк оғлу Әлиәкбәр иди.
Әлиәкбәрин ҝөзәллији, әхлагы фәзиләтләри вә диҝәр хүсусијјәтләри мәшһур иди. Бу вилајәт мөвлудунун әсл вәсфини Имамын (ә) дилиндән ешидәк. Имам Һүсејн (ә) оғлујла видалашан заман онун ҝөзәл үзүнә вә уҹа гамәтинә мәһәббәт долу нәзәр салараг, үзүнү ҝөјә тутуб бујурду:
“Илаһи, шаһид ол ки, хилгәтдә, әхлагда вә данышыгда Пејғәмбәринә ән чох охшајан ҹаван онлара тәрәф ҝедир. Бир ҹаван ки, Пејғәмбәр үчүн дарыханда онун үзүнә бахырдыг.”
Тәбии ки, белә бир өвладдан ајрылмаг имам Һүсејн (ә) үчүн һеч дә асан дејилди.
Һеч бир тарих китабында ҝөрүнмәмишдир ки, имам Һүсејн (ә) Әлиәкбәрдән башга бир нәфәр үчүн ағламыш олсун: Видалашан заман, мејдандан гајыдыб атасындан су истәјәндә вә доғранмыш бәдәни јанында.
Сејјүдүш-шүһәданын дилавәр оғлу мејдана ҝедир. Јорғунлуг вә мөһкәм сусузлугла јанашы дүшмәнә чохлу зәрбәләр ендирир. Сонра, алдығы чохлу јараларла атасынын јанына ҝәлиб су истәјир: Истәјир ки, су ичиб, дүшмәнә гаршы јени гүввә илә вурушсун. Имам Һүсејн (ә) ағлајыб дејир: “Оғлум, ҝет мејдана. Тезликлә ҹәддим Рәсулуллаһын әлиндән су ичәҹәксән.”
Əлиәкбәр јенидән мејдана ҝедир. Амма бу дәфә чох кечмәмиш онун сәси уҹалыр. О, атасы илә видалашырды. Имам Һүсејн (ә) өзүнү мејдана чатдырараг оғлунун ҹәсәди јанында үзүнү онун үзүнә гојуб бујурду: Аллаһ сәни өлдүрәнләри өлдүрсүн. Сәндән сонра күл олсун дүнјаја вә онун һәјатына.
Истәкли өвладынын мүсибәтинә Имамын үрәји јаныр, ҝөз јашы төкүр. О вахтаҹан һеч ким имам Һүсејнин (ә) ағламаг сәсини ештмәмишди.
Зејнәб һәр шеји ҝөрүр вә гардашынын ағламасыны ешидирди. Гәзәб вә нифрәт гәһри боғазыны тутдуғундан, гәм үрәјинә ағырлыг едир, гардашынын ағлар сәси исә ҹанына од салыр. Гәмли сифәтлә тәләсик хејмәдән чыхыб Әлиәкбәри “Еј әзиз, еј әзиз гардаш оғлум” – дејә новһәјлә чағырырды. Тез өзүнү она чатдырыр. Ону гуҹаглајыр ки, гәлби тәскинлик тапсын вә дәрдәләри сакитләшсин. Амма нејләмәк ки, бу ағыр мүсибәтә дә дөзмәк мәҹбуријјәтиндәдир. Гардашы имам Һүсејн (ә) она тохтахлыг верәрәк, оғлунун ҹәсәди башындан галдырыб хејмәләрә тәрәф гајтарыр.
Беләликлә, Зејнәб чох севдији бир әзизини әлдән верир вә бунунла да онун дағлы синәсинә даһа бөјүк дәрд әлавә олунур. Бундан аз вә јүнҝүл мүсибәт һәр бир инсаны тәслим етмәкдә кифајәт иди. Лакин, Зејнәб үчүн бүтүн бунлара дөзмәји асанлашдыран, онун ислама вә зәманәнин имамына тәәссүбү иди. О, јалныз илаһи вәзифәсини дүшүнүр, Аллаһын мәсләһәти вә имамынын фәрманына табе олурду. Елә бүтүн бунлар Зејнәбә сәбр, дөзүм вә архајынлыг бәхш едир, пак әгидәси, халис иманы вә мәнәви гүдрәти, сонаҹан ону мөһкәм вә дөзүмлү сахлајырды.