А+

А

А-

Лат

Әһли-бејт (ә) Һәзрәт Һаггы камил шәкилдә таныдығындан онун гаршысында ашиганә вә арифанә шәкилдә тәслимдир. Кимсәнин мәрифәти онларын мәрифәти иә мүгајисәјә ҝәлмәз. Онларын мадди вә мәнәви јөнүмдә атдығы һәр бир аддым ибадәтдир.
Онларын отурушу, дурушу, данышығы вә сүкуту, гидасы вә ҝејими, издиваҹ вә үнсијјәти, алыш-вериши, саваш вә сүлһү, бахышы вә динләмәси, јухусу вә ојаглығы, ҝөз јашы вә ҝүлүшү, бүтүн әмәл вә рәфтарлары халис нијјәтлә мүшајиәт олунур вә һагга ибадәтдән савајы бир шеј дејил.
Әһли-бејт (ә) Беһишт тамаһындан вә ја ҹәһәннәм горхусундан ибадәт етмир. Онлар илаһи мәрифәт вә ешг әсасында вәзфәләрини јеринә јетирир. Онларын ибадәтиндә нә беһишт истәји вар, нә дә ҹәһәннәм горхусу. Ибадәтләри башдан-баша сәфа-сәмимијәт, паклыг, вәфа вә ешгдир.
Əһли-бејтин (ә) ибадәт саһәсиндәки бујуруглары, ибадәтин мүхтәлиф јөнүмләринә бахышлары онларын бу ишдә сәфа-сәмимијјәтини, халислијини ҝөстәрир. Кејфијјәт бахымындан кимсәдә бу сајаг ибадәт ҝүҹү јохдур вә олмајаҹаг!
Бу сајаг мисилсиз ибадәтләринә бахмајараг, онлар өзләрини мөвлалыға јетәринҹә лајиг билмәмиш, өмүрләринин сон анларынадәк Аллаһа борҹлу олдугларыны дилә ҝәтирмиш, һеч бир тәләб ирәли сүрмәмишләр. Чүнки онлар өз ибадәтләрини Аллаһын рәсулунун ибадәти илә мүгајисә едирдиләр. Бу сајаг мүгајисәләрлә налә чәкиб ҝөз јашы ахыдыр, дејирдиләр: “Биз һара, Аллаһын рәсулу һара!”
Əмирәлмөминин (ә) Аллаһа үз тутуб дејир: “Сәнә нә беһишт тамаһындан, нә дә ҹәһәннәм горхусундан ибадәт едирәм. Сәни пәрәстишә лајиг билиб ибадәтә дурурам.” (“Әвалијул-ләали”, 1-404) Башга бир мәгамда һәзрәт бујурур: “Бир зүмрә Беһишт әлдә етмәк үмиди илә Аллаһа пәрәстиш етди. Белә бир пәрәстиш таҹирләрә мәхсусдур. Башга бир зүмрә Аллаһа ҹәһәннәм горхусундан ибадәт етди. Бу исә гулларын ибадәтидир. Бәзиләри тәшәккүр үчүн она бәндәлик етди. Бу исә азад инсанларын бәндәлијидир.” (“Нәһҹүл-бәлағә”, 815, һикмәт 237)
Анд олсун Аллаһа! Әҝәр Аллаһ Әһли-бејтә (ә) билдирсәјди ки, әбәдилик олараг беһишт вә ҹәһәннәми сәһнәдән ҝөтүрүрәм, мүкафат вә ҹәзам олмајаҹаг, јенә онларын ибадәтиндә зәррәҹә дәјишиклик олмазды. Имам Багир (ә) бујурур: “Пејғәмбәр Ајишәнин јанында олдуғу вахт онун үзүҹү ибадәт етдијини ҝөрән зөвҹәси деди: “Еј Аллаһын рәсулу! Нә үчүн өзүнү үзүрсән? Ахы сәнә кечмиш дә, ҝәләҹәк дә өјрәдилиб.” Пејғәмбәр (с) бујурду: “Аллаһа шүкүр етмәмәлијәмми?!” Имам сөзүнә белә давам едир: “Пејғәмбәр ибадәтдә бармаглары үстә галхарды. Аллаһ бујурду ки, биз Гураны сәни әзијјәтә салмаг үчүн назил етмәмишик!” (“Кафи”, 2-95)
Əмирәлмөмининин (ә) ибадәт вә бәндәлији һејранедиҹи олмушдур. Мәсумлар бујурур ки, кимсәдә һәзрәт Әлинин (ә) ибадәт ҝүҹү јохдур. Әһли-бејтин (ә) диҝәр нүмајәндәләри дә һәзрәт Пејғәмбәр (с) вә Әмирәлмөминин (ә) кими мисилсиз ибадәт етмишләр. Онлар мәһз бу сајаг ибадәтләри сајәсиндә өзләри вә башгалары үзәриндә һөкм саһиби олмушлар. Мәсумлар тәбиәт ишләринә гатылмыш, шәфаәт һаггы әлдә етмиш, ән үстүн мәнәви мәгамлара јүксәлмиш, ҹин вә инс үзәриндә рәһбәрлик һаггы газанмышлар.

12345