Şrift ölçüsü:

30 May 2016

Ömür qısadır və ağıl işi yubadıb, ləngitməyi qəbul etmir.

Əbu Reyhan əl-Biruni Nişapurda dostlarının birinin evində qonaq idi. Ev sahibi onunla məsləhətləşmək üçün gəlmiş bir nəfərə nəsihət edirdi. Əbu Reyhan da dəhlizdən onların səslərini eşidirdi.
Məsləhət almağa gəlmiş kişi Əbu Reyhanın dostuna deyirdi: - Dükanımın qabağına hər gün təzə bir rəsm çəkirəm və gözəl ətirli güllər qoyuram ki, bəlkə sevgilimin yolu burdan düşə və hələ də onun eşqi ilə yaşadığımı görüb, yenidən həyatıma qayıda.
Əbu Reyhanın dostu da ona nəsihət edib deyirdi: - Ömür qısadır və ağıl işi yubadıb, ləngitməyi qəbul etmir. O qadın əgər səni sevsəydi artıq neçə il idi ki, qayıtmışdı. Əmin ol ki, o daha başqa kişiyə ürək verib. Sən də öz gələcəyin haqqında düşün.
Bu məsələdən üç gün sonra Əbu Reyhan dostu ilə vidalaşıb getmək istəyirdi. Birdən dostuna xəbər gətirdilər ki, nəsihət etdiyin kişi ölüm yatağına düşüb və üç gündür ki, heç nə yeməyib.
Ev sahibi onun görüşünə getməyə hazırlaşdı. Əbu Reyhan onun əlindən tutub dedi: - Soyuğu ümid istisinə üfürən nəfəs, ölümü onun sorağına göndərib.
Ev sahibi başını aşağı saldı. Əbu Reyhan özü həmin kişinin görüşünə getdi və ona elə ümid istiliyi verdi ki, o kişi yenidən həyata qayıtdı.