21 Декабр 2013
Намазда...

Дедим ки, јәгин бурада бир һикмәт вар. Әҝәр бу ушаг өзүнә нәзарәт едә билмирсә, бир чохларымыз намазда сакит дајанырыг, әлимизи, ҝөзүмүзү вә ајағымызы о тәрәфә бу тәрәфә һәрәкәт етдирмирик. Амма фикримиз ојнајыр. Намазда зеһнимиз һәрәкәт етмәјә башлајыр. Банка ҝетмәк, ҝөјәрти алмаг, института ҝетмәк, неҹә дәрс охумаг, габагкы, сонракы ишләримиз, телевизор вә ја балаҹа оғлан ушағы мәним кәнарымда намаза дурду. Инди өзүмә ҝүлмәлијәм, ја оғлана?
Еј Аллаһ, дадыма чат. Әҝәр намазым асимана чатыб десә: “Мәни хараб етдин, Аллаһ сәни хараб етсин.” Сонра о намазы сифәтимә вуруб дејәрләр: Бу намаз сәнин һеч өз дәрдинә дә дәјмәз вә үзүнү гара едәр. Ҝәрәк ағлајам, ја Аллаһ бура кими оланлары бағышла, галанына да Өзүн мәнә көмәк ол ки “Аллаһ ешидир” һәмишә зеһнимиздә вә үрәјимиздә олмалыдыр..
İнсан өз намазында да дөврәсинә зәнҹир чәкмәлидир ки, Аллаһдан гејриси ораја дахил олмасын. Јәни фикрини Аллаһдан гејрисинә јөнәлтмәјәсән. /Ајәтуллаһ Беһҹәтдән (р)/
Nur-az.com
Дилимизә чевирди: Р. Һүсејнов